Connectie met een paard is mij altijd vreemd geweest, ik voel eerder een disconnectie.
Ik ging onderzoeken waar die terughoudendheid vandaan komt, en of ik deze kon omzetten in verbinding. Daarom leek het mij een interessante piste om uit te zoeken wat maakt dat sommige mensen deze sterke connectie met paarden wél voelen. Ik trok de stallen in en begon aarzelend te fotograferen.
Visueel werd ik aangetrokken door het mooie licht dat via de stallen op de paarden viel. De paarden bracht ik nooit volledig in beeld. Hierdoor is het paard als het ware gefragmenteerd. Dit was in mijn beleving minder confronterend en maakte het meer tot ‘een stap voor stap proces’. De dreiging die ik voelde ten opzichte van de paarden werd een constante in mijn beelden, door de manier waarop het kader gekozen werd, de houding van het dier of de belichting. Door mezelf te confronteren via fotografie heb ik het proces van connectie zelf kunnen ervaren.